ไม่ได้โก้ ไม่ได้รวย ไม่ได้หรู แต่เราอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข

รถสีฟ้า คันงาม ตามสภาพ
เสียงสวบสาบ ดังก้อง ท้องถนน
ไม่ลดทอน ความสุขใจ เยาวชน
ชื่นกมล หัวเราะร่า ท้าแรงลม

            ภาพจำแรกของฉัน จากวันวานจวบวันนี้ ย้อนกลับไปในปี 2531 เป็นครั้งแรกที่ฉันได้รู้จักกับคณะภคินีผู้รับใช้คนป่วยแห่งนักบุญคามิลโล ซึ่งช่วงนั้นฉันอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 ได้ติดต่อมาเข้าค่ายกระแสเรียกกับคณะ ที่บ้านโป่ง

             ฉันจำได้ว่าวันนั้น พวกเราจากวัดนักบุญเปโตร สามพราน จะมาเข้าค่ายกันหลายคน ซิสเตอร์ทางบ้านโป่ง จึงนัดว่าจะมีรถมารับช่วงสาย ๆ ให้รอกันอยู่ที่หน้าวัด พวกเราก็มารวมตัวกันตั้งแต่ ประมาณ 9 โมงเช้า คุยเล่นกันไปเรื่อย ด้วยความตื่นเต้น จาก 9 โมง... เป็น 10 โมง 11 โมง เที่ยง ก็ยังไม่เห็นวี่แววใครมารับ แล้วก็รอ ร้อ รอๆๆๆๆๆ รอจนเหนื่อย จึงมาเล่นเกมกัน ทายว่ารถคันไหนเป็นรถที่จะมารับพวกเรา

รถตู้สีขาวไง.... รถก็วิ่งผ่านไป
รถบัสคันนั้น.... รถก็แล่นเลยไป
โน้นไงมาแล้ว.... รถก็เลี้ยวไปอีกทาง
มาอีกแล้วรถตู้โน้น....รถมาทางพวกเรา ทุกคนต่างดีใจ แต่แล้วก็ผ่านเลยไป เฮ่อ!!

             พวกเราเล่นแบบนี้อยู่นาน จนประมาณราว ๆ 14:00 น ก็มีรถสองแถวสีฟ้า คันหนึ่งวิ่งผ่านมา พวกเราก็ไม่สนใจ ยังคงจ้อง รถตู้ รถบัส รถสวย ๆ คันใหญ่ ๆ ต่อไป
สักครู่ ก็มีพี่ใส่ชุดเสื้อสีขาว กระโปรงสีน้ำเงินเดินตรงมาที่พวกเรา 2 คน คนหนึ่งมีกางเขนเล็ก ๆ สีแดงที่หน้าอก ไม่รู้ว่าเดินมาจากทางไหน แต่พาพวกเราเดินตรงไปที่รถคนหนึ่งที่จอดอยู่ใต้ต้นไม้

             ใช่แล้ว! รถสองแถวสีฟ้านอกสายตาคันนั้น คือรถที่มารับเพื่อน และฉันไปบ้านโป่ง พวกเราก็ขึ้นรถ เมื่อรถเคลื่อนตัว เสียงของรถ ก็บ่งบอกถึงสภาพที่ผ่านการใช้งานมายาวนาน แต่สิ่งนี้ไม่สำคัญเพราะตลอดทางเราพูดคุยกันสนุกสนานเหมือนรู้จักกันมานาน

ภาพจำนี้ทำให้ฉันประทับใจมาก ไม่ได้โก้ ไม่ได้รวย ไม่ได้หรู แต่เราอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข

จากวันนั้นจวบวันนี้ 35 ปี กลิ่นอายของความเรียบง่ายนี้ ยังคงมีชีวิตชีวา และติดตรึงในใจของฉันเสมอมา และแน่ใจว่าจะยังคงดำรงอยู่เสมอไป

ซิสเตอร์เยาวภา